یکی از بستگان، این واژه‏نامه رو از طریق ایمیل برام فرستاد. بهش نگاهی انداختم و در پاسخ، پیام زیر رو فرستادم:

درود
از فرستادن این پیام بی‏اندازه سپاسگزارم و تلاش می‏کنم تا آن‏جا که شدنی است، به ویژه در نوشتار، از واژگان زیبا و شیوای پارسی بهره ببرم.

با این همه به باور من، مایه‏ی پدیداری این واژه‏نامه، تنها پارسی‏دوستی نبوده و بر این باور، گواهی چند را می‏توانم یادآور شد.

نخست: در میان واژگان بیگانه‏ی این واژه‏نامه، واژگان تازی بیشترین بسامد را دارند و از این نکته بیشتر بوی تازی‏ستیزی به مشام می‏رسد تا پارسی‏دوستی. گواه این سخن آن که در پیش‏گفتار واژه‏نامه، سه واژه‏ی بیگانه‏ی آدرس، کامپیوتر و اینترنت به کار رفته‏اند، اما دست کم می‏شد به جای نخستین و دومین واژه، واژگان پارسی نشانی و رایانه را به کار برد. شگفت که به کارگیری این واژگان بیگانه، ناخشنودی نویسنده و خواننده را بر نمی‏انگیزد.

دوم: نشان زرتشت پیامبر - درود خدا بر پیامبر ما و خاندانش و نیز بر او باد - در بالای نوشتار، نشان از آن دارد که پدید آورنده‏ی واژه‏نامه، واژگان تازی را که در بستر اسلام وارد فرهنگ ایرانی و زبان پارسی شده‏اند، نشانه رفته‏است. گواه این سخن آن که بیشترین واژگان تازی این واژه‏نامه، واژگان دینی هستند. از آن نمونه می‏توان از توکل، لعنت، اربعین، بدعت و امام یاد کرد که هر یک در بستر دین، بار معنایی ویژه‏ای دارند و بی‏گمان نمی‏توان به جای آن‏ها، امید، نفرین، چله، نوآوری و پیشوا را به کار برد. زیرا برای نمونه، بدعت در بستر دین بار معنایی منفی دارد، اما نوآوری همواره پسندیده است و نیز، گستره‏ی معنایی توکل بسیار فراخ‏تر از دامنه‏ی معنایی امید است.

سوم: کم‏وبیش همه‏ی کارشناسان برگردانی بر این باورند که هیچ نوشتاری، به ویژه نوشتارهای دینی، را نمی‏توان به‏تمام، به زبانی دیگر بر گرداند و در این میان، بدیهی است که قرآن برگردان‏ناپذیر است. بسیاری از واژگان این واژه‏نامه در خود قرآن به کار رفته‏اند که بر بنیاد آن‏چه در بند دوم آمد، نمی‏توان به جای واژگان فراخ‏معنای قرآنی، برابرهای پارسی آن‏ها را به کار برد.

چهارم: از میان آن‏چه می‏توان برای پاسداری از زبان شیرین پارسی پیشنهاد کرد، بازیابی واژگانی است که در زبان نه چندان دور ما هستی داشته‏است و نشان آن‏ها را می‏توان در همین گویش مهنگی (1) خودمان جست. چرا امروزه از به کار بردن واژگانی چون «پُرسه» به جای ختم ننگمان می‏آید؟ همان واژه‏ای که هم‏میهنان زرتشتی‏مان برای آیین‏های یادمان مردگان خویش به کار می‏برند. از این نمونه است واژگان دیگری چون باجگونه (واژگون)، اَرمو (آرمان) و دیگر واژگانی که با اندکی اندیشه می‏توان یافت.

باز هم از پیام الکترونیکی شما سپاسگزارم.

پ.ن. منسوب به «مهنه» روستای پدر و مادری‏ام؛ تشکیل شده از مهنه + «ی» نسبت.

بر اساس قواعد زبان فارسی، در هنگام پیوند برخی پسوندها (مانند «ی» نسبت یا مصدری و «ان» جمع) به واژگانی که به «ه» ناملفوظ پایان می‏پذیرند، «ه» به «گ» تبدیل می‏شود. مانند: تیرگی (تیره + «ی» مصدری)؛ سادگی (ساده + «ی» مصدری)؛ میانَجی (میانه + «ی» نسبت) که در اصل، میانگی (اهل میانه) بوده‏است.

خراسانی‏ها این قاعده را هنوز هم رعایت می‏کنند. مانند: شیشگی به جای شیشه‏ای؛ قهوگی به جای قهوه‏ای